دیروز دو موقعیت داشتم که از پشت در پشت یک غریبه در حال قدم زدن بودم و به جای غریبه ای که در را برای نفر بعدی باز کرده بود ، اجازه داد در صورتم بسته شود. اکنون ، فهمیدم که من در شهر نیویورک کار می کنم ، که برخی از مردم آن را پایتخت 'من برای شما مهم نیستم' در جهان می دانم. از این رو وقتی از ایستگاه قطار خارج می شدم ، همه عجله داشتند و من هیچ ارتباطی با شخص مقابل نداشتم و من اولین بار که اتفاق افتاد تعجب نکردم. اما وقتی کسی که در همان شرکت کار می کند بعد از ارائه بعدا در روز اجازه داد درب در صورت من بسته شود ، من فکر کردم که آیا این روند روندی است؟
از کجا آمده ام ، وقتی از دری می گذری ، پشت سرت را نگاه می کنی تا مطمئن شوی کسی در امتداد او نیست که بتوانی در را برای او بکشی. درست مثل اینکه چطور دستمال خود را روی میز نگذارید تا غذا تمام شود ، زیرا هیچ کس در اطراف شما نمی خواهد به ملافه های کثیف شما نگاه کند. و هنگامی که هزینه ای را در فروشگاه مواد غذایی پرداخت می کنید ، می گویید از صندوقدار متشکرم زیرا او تحویل شما را می دهد و در عوض می گوید از شما متشکرم. (عجله می کنم اضافه کنم ، این به ندرت اتفاق می افتد. در تجربه فروشگاه بزرگ مواد غذایی من ، بسیاری از صندوقداران نمی توانند کمتر از این مراقبت کنند که آیا من کار خود را به کارفرمایان خود داده ام یا مطمئناً بخاطر چیزی از من تشکر نخواهم کرد.)
آیا امروز من بدجنس هستم زیرا در پایتخت من به تو اهمیتی نمی دهم هنوز زمستان است ، یا فقط ناراحتم که به نظر می رسد جامعه متمدن یک ایده عجیب و غریب است؟ احتمالاً کمی از هر دو ، اما بیشتر مورد دوم. پسر وسط من شخصی است که غالباً فراموش می کند درب فرد بعدی را نگه دارد و اگر من می خواهم در زندگی به نتیجه برسانم ، این باعث می شود که او چیز دیگری یاد بگیرد. از حالا ، هر وقت او فراموش می کند که من این وحشت مادرانه کمی را دارم ، فکر می کند آیا من فراموش می کنم که چیزهای مهم را به او یاد بدهم!؟!؟! آه کشیدن ظاهرا من تنها نیستم.
