تا زمانی که من تصوری داشته ام ، مکان هایی قابل توجه و ترسناک را برای من به ارمغان آورده است ، و همیشه در یک فاجعه بالقوه قرار می گیرند. فقط یک مورد وجود داشته است درمان این اضطراب ، و آن راه رفتن در غروب خورشید است. تماشای عبور نور از پنجره ها به من احساس وحشتناکی می دهد که چیزی را از دست داده ام ، اما احساس کمرنگ شدن آن در هوا ، باعث می شود احساس کنم بخشی از آن بوده ام.

یادم می آید اولین باری که متوجه این ترس در خودم شدم: حدود 6 سال داشتم و پدرم مرا به یک مریضی برده بود. همانطور که در پارکینگ تاریک ظاهر شدیم ، من احساس عجیب و غریب دنیا را شروع کردم ، زیرا می دانستم بدون تغییر من بدون تغییر تغییر کرده است. روز بعد ، با غروب خورشید ، او اشاره کرد که ما شاهد آن هستیم. قدم زدیم.

در شهر کوچک من در کالیفرنیای شمالی ، جایی که من به عنوان دختر کوچکی که قدم می زد ، شناخته شدم ، خانه های چوبی ویکتوریا در غروب کیفیت دیگری به خود گرفتند ، قرمزها و طلاها و یاس بنفش تر و نرم تر ، و من را به یاد هنر کیک های یخی رودخانه کند نیز تغییر کرد ، به نظر می رسد کمتر قهوه ای و سبزتر است.

دنیا مثل هر شب متفاوت می شد ، اما من این باور جادویی را داشتم که اگر آن را تماشا کنم ، من نیز متفاوت می شوم ، دختری که در تختخواب از نبود پدر و مادرش نگران نباشد - گزارشگرانی که اغلب از بین رفته بودند در یک ضرب الاجل تا دیر وقت - یا چیزهایی که او در مدرسه می آموخت او را ترساند ، این که مردم دیگران را می کشند زیرا آنها متفاوت بودند ، که زمین قبلا یخ زده بود و روزی دوباره یخ می زند. توت سیاه ، وحشی و ترش و غیر بریده وجود داشت که در آن طرف خیابان و در حیاط همسایه نابینای من رشد می کرد و من در پایان راه رفتن آنها را می خوردم و چهره ام را به رنگ آسمان در می آورد.

هر کجا که زندگی کرده ام ، سالها در شهر نیویورک یا تابستانهای ماین یا وین ، غروب آفتاب راه رفتن لنگر بوده است روز ، و هنوز هم احساس قدرت می کند شاید دیگر باور نکنم که هستم با راه رفتن تغییر کرد ، اما همه چیزهایی که ثابت مانده اند را به خاطر می آورم ، مهم نیست که چقدر پیر شده ام: چقدر کوتاه تر از بیشتر درختان هستم ، چند رنگ وجود دارد ، بیش از آنچه که تصور می کنم ، بیش از آنچه فراموش کنم.

آلکات نویسنده ، اخیراً ، خانه بی نهایت . رمان بعدی او ، یافتن آمریکا سخت بود ، در سال 2019 منتشر خواهد شد.